Усе.
— Дзе-ж Мікола Васілевіч? Што рабіць?
— Што гэта? Галасы? Шум?
— Божа! Страшна! Страшна!
Вася. Я ня трус, паверце… я… усё ж быць іерэем лепей, спакайней…
Афіцэр. Да! што там такое? Гдэ капітан? Што-бы не было какова-нібуд случайнава „ала-вэрды“!
ЗЬЯВА X
Тыя-ж, Мікола
Мікола (у дзьвярах тэрасы; за ім Барэновіч). Гранат няма! З такім клопатам і рызыкай прывёз! Няма! Свой шпіён у доме! Свой! Ну, нічога! Я вам пакажу, санкюлоты! А? Што за галасы ў садзе? Нападаць? Ноч выбралі! Скралі гранаты! Ударнік, паручнік — не здавацца, страляць! (Стаў у баявую позу, гледзячы ў сад. Усе іншыя ў позах поўнага жаху. Афіцэр трымае на руках Софі. Ударнік выглядае з-за барта тэрасы, трымаючы рэвольвэр).
Софі, Рая. Ах, ах! (У гэты момант, ззаду, праз тэрасу — Барыка, Сысой, тэкінцы).
Барыка (хапаючы за рукі Міколу) Стой! Папаўся, капітан! Годзі! Паваяваў! Бяры рэвольвэр! Так!
Мікола. Казакі!
Казак. А казакі ня людзі, што лі? Куда народ, туда і мы!
Сысой. Сюды, сюды, вырываецца! Стой, панічок! (Па дому ходзяць з агнямі, аглядаюць — чуваць біцьцё шкла).
Мікола. Ня здамся! (Уцякае).
Усе. Уцёк! Дзяржы! Лаві!
(За сцэнай) — Руку парэзаў! — Ваўчанё!
— Гатоў! Зарэзаўся!
— Кінжалам!
Сысой. Ну, і капут! Яшчэ лепей — сам сябе!
(ЗАСЛОНА, ЦІ ЗАЦЯМНЕНЬНЕ)
