Манюня. Тут у залі нехта…
Барыка. Вось яно як! Што-ж рабіць? Трэба шукаць Тацяну… Што яшчэ можа быць… Я пабягу… бывайце.
Манюня. Бывайце… вам лепш за ўсё пагаварыць з ёю, супакоіць…
Барыка. Тат, так! Ах, панства, панства! (Выходзіць).
(Манюня ўваходзіць у залю. Генадзі ціха плача).
Мікола. Манюня!
Манюня. Гэта вы тут, кузэн?
Мікола. Няўжо гэта праўда, пра Тацяну?
Манюня. Вы чулі, як мы гаварылі?
Мікола. Я чуў усё, як „вы“ гаварылі…
Манюня. Ну што-ж! Вы знайшлі сястру, родную сястру і такую слаўную… Вы павінны зараз-жа прывесьці яе сюды.
Генадзі. Я прывяду яе, Манюня, прывяду!
Мікола. Яна сюды ня прыдзе, будзь пэўны!
Генадзі. Прывяду, прывяду! (Выходзіць плачучы).
Манюня. Генадзі лепшы брат!
Мікола. Яму лёгка быць братам, — ён толькі брат!
Манюня. А вы? Няўжо вы…
Мікола. Так, кузіна Манюня… я ня толькі брат…
Манюня. Самец! (Выходзіць у бакавыя дзьверы).
ЗЬЯВА VII
Софі, Рая
Софі. Ні душы! Ах не, Ніколя. Дзе-ж іншыя?
Мікола. Напудзіліся матроса з „Аўроры“!
Софі. Дзе-ж матрос? Нічога не разумею. Хто там іграе?
Мікола. Там Манюня!
Рая. Ах, я пайду да Манюні!
Мікола. Ня варта! Яна вам ня цікава, а вы — ёй! Чуеце што іграе?
Софі. Марш. Незнаёмы марш… першы раз чую…
Мікола. Вы — так! Манюня добра яго ведае, як відаць: „На барыкады, далоў кайданы — марш, марш уперад рабочых рады“. Ха-ха-ха! Раічка, хочаш віна? А? Вып‘ем з табой віна!
Рая. Я піла, Мікола Васілевіч, можа годзе?
Мікола. Годзі! Ніколі ня годзі! Ты яшчэ ня ведаеш добра, што такое віно! Ня ведаеш! Пі! Цёця Соня, і вы — за здароўе новай вашай пляменьніцы. Во!
