ЗЬЯВА VI
Манюня і Барыка на бальконе
Манюня. Вы, як новы сьвет расчыняеце… Цікава! — Я думала пра гэтае ўсё, — як ня думаць, калі вакол такое… Але ў вас ясьней, прасьцей выходзіць…
Барыка. Іначай ня ўмею!
Манюня. Ну добра, але зайздрасьць усё роўна будзе і пры соцыялізьме!
Барыка. Зайздрасьць? Так, яна моцная, але мы перавыхаваем і зайздрасьць! Трэба вызваліць каханьне, каб яно было вольнае…
Манюня. Ну і што тады?
Барыка. Я чуў, у нас у Кранштадзе гаварыў адзін, мітынг быў… Уся наша братва, дзесяткі тысяч матросаў, якія плавалі па пяціганнёвых хвалях, стаялі і слухалі, як зачараваныя… Між іншым, ён гаварыў і аб каханьні. Самыя вольныя, самыя шчасьлівыя і самыя паважаныя людзі ў будучай грамадзе, кажа, будуць тыя, хто… ну…
Манюня. Хто?
Барыка. Хто захопіцца каханьнем… Ну, я ня ўмею перадаць усяго, што ён казаў.
Манюня. Можа ваш аратар праўду казаў… але ў нас пакуль што гэтае пытаньне…
Барыка. Так, пакуль гэта цяжка разьвязаць усё… Многа ўсяго трэба разблытаць.
Манюня. Вы даўно бачыліся з Тацянай?
Барыка. Тацяначка неяк нібы хаваецца ад мяне… я і кажу, што…
Манюня. Тацяна перажывае страшэнную драму...
Барыка. А што? Пакрыўдзіў яе хто тут у фальварку? Ваш брацец капітан?
Манюня. Мікола? Ня ведаю. Тут жудасная сямейная тайна… цётка Матруна, Сысоева жонка…
Барыка. Ну, так, знаю, дык што?
Манюня. Раскрыла ёй учора, што яна… ня Гнатава, садоўніка дочка…
Барыка. А чыя?
Манюня. Нібы яе айцец — Васілі Генадзевіч, мой дзядзя… (Генадзі і Мікола адначасна робяць уздох страшэннага зьдзіўленьня).
