Мікола. Філёзофаў кінь, ударнік Петрапаўлаўскі! Лепш выкладзі твае пляны адносна аб‘яднаньня ўсіх мясцовых элемэнтаў, якія павінны падтрымліваць дзяржаўнасьць, вялікасьць Расіі.
Барэновіч. Расіі! Ты праў, Ніколя. Ты ўвесь па маёй лініі, Расія, — вялікая дзяржава, і яна павінна быць і далей вялікай, ня гледзячы на рэволюцыю! У Расіі павінен зьявіцца моцны духам чалавек, свой Наполеон. Нда, нда! Што яшчэ можна дадаць? Свой На-по-ле-он!
Мікола. Гэтая думка ўжо даўно нарадзілася ў штабе. Карнілаў павінен быў быць такім Наполеонам.
Прахайла. Наш першы Наполеон ужо сядзіць, на гора нам усім, усёй Расіі — сядзіць пад арыштам! І дзе? Хоць бы ў Петрапаўлаўскую крэпасьць засадзіў яго негадзяй Керанскі, а то куды? У гарадок Быхаў, дзе я калісь быў іспраўнікам! Гэта…
Мікола. Гэта трагічна. Хаця ў Расіі ўсе турмы, прыблізна, аднолькавы, і з кожнага гарадка можна зрабіць Петрапаўлаўку!
Генадзі. Бурцаўская газэта „Общее дело“ патрабуе дыктатуры Карнілава і Керанскага… Я чытаў.
Барэновіч. Ты занадта многа чытаеш, Генадзі, — трэба больш актыўнасьці, як патрабуе Ніколя! Ды і глупства твой Бурцаў піша: — Карнілаў так! А прычым тут Керанскі? Што? Нда! Нда!
Прахайла. Прычым тут Керанскі? Я таксама гляджу.
Барэновіч. Хаця, як вам сказаць. Па апошніх дырэктывах… Правіцельства, так званае Врэменнае, нібы адумалася і ў будучыні новаму Карнілаву нічога, здаецца, пагражаць ня будзе… Нда! Нда! Калі-б такі ўзьнік…
Афіцэр. Мы асвабадым Карнілава, — факт!
Мікола. Што вы, гаспадзін паручнік. (Азіраючыся). Не кажэце глупства!
Афіцэр. Как эта „глупства“? А кто са мной гаварыл насчет этава?
Мікола. Ччорт! Пеце кахэтынскае і маўчэце!
Афіцэр. Мэдам! Мяне аскарбілі. Я-жэ мужчына з галавы да ног?
Софі. Нам апошняе невядома.
Генадзі. Цёця Соня!
