ЗЬЯВА VII
Генадзі, Софі
Софі. Вы адзін, Генадзі?
Генадзі. Усе разышліся… раптам…
Софі. Што там за шум?
Генадзі. Мітынг у нашай сырабойні…
Софі. Якую жудасьць мы перажываем, Генадзі! Хто выдумаў рэволюцыю?
Генадзі. Мусіць, рэволюцыянэры…
Софі. Мой муж, ваш дзядзя, таксама якубінец, крайні… Што да мяне, то я ніколі не згаджуся з рэволюцыяй. Усе роўны? Усе браты? — Ніколі! Адзінае, што я прызнаю ў рэволюцыі, — свабоду, як я яе разумею.
Генадзі. Як-жа вы яе разумееце, цёця Соня?
Софі. Цёця? Ня веру, каб вы сур‘ёзна лічылі мяне цёцяй. Я — цёця для вас, Генадзі? Ха-ха!
Генадзі. Не разумею вас, цёця…
Софі (закрывае яму рот). Ні гуку! Я проста жанчына — Соня, Софі, як хочаце!
Генадзі. Я ня зусім разумею… вас… Соф‘я… Соф‘я Пятроўна… Я, прызнаюся, зусім ня ведаю жанчын…
Софі. О, гэта тым цікавей, Генадзі. Вакол нас рэволюцыя…
Генадзі. І яна толькі пачынаецца… цёця…
Софі. Бяз цёці! Рэволюцыя — гэта і жах і прывабнасьць!
Генадзі. Для вас?
Софі. Так, для мяне! Рэволюцыя робіць цёмным і страшным кожны заўтрашні дзень, і таму павінна быць радасьней сягоньня. Рэволюцыя адчыняе дзьверы…
Генадзі. Свабодзе, — кажуць рэволюцыянэры.
Софі. А для мяне дзьверы, — граху!..
Генадзі. Што вы… цёця.
Софі. Так, граху, мой хлопчык! Вы чытаеце гісторыю францускай рэволюцыі, а я — біблію.
Генадзі. Сьвятую біблію?
Софі. Сьвятую, ха-ха! Гэта цікавая кніга жыцьця! Там усё пераблытана: сьвятасьць і распуста, грэх і пакаяньне… мой хлопчык… пройдзем далей… тут чуваць галасы мітынгу…
Генадзі. А дзядзя Андрэй?
