Барыка. Я матрос бальтфлёту.
Мікола. Ах, вы ня хочаце быць са мной шчырым… у такім разе не разумею вашага візыту, гаспадзін бальтыец!
Барыка. Проста цікава было, што было, што за член палкавога камітэту. Так як у нас, ці не… Калі гэта вас нэрвуе, калі ласка: маёнтак ваш!
Мікола. Дадайце яшчэ слова: „пакуль што ваш“. Ха!
Барыка. Можа і так… Дзіўна, як гэта лёгка расхваляваць пана!
Мікола. Пана? Пры чым тут „пан“! Я перш-на-перш — салдат!
Барыка. Хоць і ў залатых пагонах…
Мікола. Хаця-б сабе і ў залатых пагонах, — калі для вас гэта так важна!
Барыка. Нам ня важна, мы іх ня носім!
Мікола. Салдат-франтавік — тры гады на фронце, у акопах… гэта таксама для вас ня важна? Вас дзівіць, што я нервуюся?
Барыка. Што лёгка ўзрушыць вас…
Мікола. У кожнага культурнага чалавека ёсьць нервы гаспадзін матрос!
Барыка. А ў матросаў нэрваў гэтых самых — няма вядома!
Мікола. Я гэтага не кажу.
Барыка. Але думаю! Ну, добра. Болей мне нічога не патрэбна тут… бывайце.
Мікола. Цікава! Прышлі „паглядзець“, як сябе адчуваюць зараз „паны“!
Барыка. Ясна, што цікава — асабліва тыя, што хочуць іграць яшчэ нейкую ролю…
Мікола. І сыграюць, будзьце пакойны!
Барыка. Вось-жа і цікава пабываць на рэпэтыцыях… бывайце!
ЗЬЯВА X
Тыя-ж, затым Софі, Генадзі, Манюня
Софі. Манюня вечна ідэалізує: Тацяна — звычайная вясковая дзяўчына, ня болей.
Манюня. Але і ня меней!
