Барыка. Гэта добра сказана! Нават дзіўна, што вы не вясковая, як відаць… Бывайце! (Зьнікае).
Манюня. Хто гэты матрос?
Мікола. Большавік, нахал! Помесь францускага санкюлёта з тутэйшым паўстанцам! Прышоў на вылазку з сваіх бальшавіцкіх акопаў: выведаць, як адчуваюць сябе „паны“!
Софі. Чаму вы не арыштавалі яго, Ніколя?
Генадзі. Цяпер! Што вы, цёця? Мы ня маем права! Мы цяпер толькі жывем!
Мікола. У пэрыод революцыі правы і законы ня пішуцца, а бяруцца сілком і высякаюцца шаблямі на чарапох! Можа быць Соф‘я Пятроўна і мае рацыю. Ва ўсякім разе трэба наглядаць за ім!
Манюня. А ўсё-ж вочы ў яго выразныя і сам…
Генадзі. Захапіліся? Кузіна Манюня, захапіліся? Праўда!
Мікола. Што-ж, гэта ў характары Манюні! Якая розьніца: матрос, афіцэр!
Манюня. Розьніца ёсьць, кузэн Мікола! (Уваходзіць у дом).
Софі. Манюня з яе выхаваньнем часам робіцца… проста… няпрыемнай…
Генадзі. Яна можа выйсьці замуж за… за… проста за якога-небудзь… Хаця і гэта ня важна! Што важна цяпер!
Мікола. Не твае разважаньні, ва ўсякім разе!
Софі. Я бачу, што Ніколя ня ў гуморы, Генадзі, пакажэце мне, як прайсьці на возера.
Генадзі. З вялікай ахотай, цёця Соня! Там лебедзі, праўда, толькі пара. (Выходзяць). (Мікола аглядае свой рэвольвер і ідзе ў другі бок саду).
ЗЬЯВА XI
Барыка, Сысой, Тацяна
Барыка (зірнуўшы на балькон). Аа, нікога! Як разагнаў хто! Не, нехта іграе там, у пакоях…
Тацяна. Гэта Манюня, дачка доктара. Прыехалі сюды нядаўна…
Барыка. Добра іграе, праўда, Тацяначка?
Сысой. Спэцыяльна! Ну, мусіць, вучылася, паненка!
Барыка. Навучымся і мы, пачакайце! Самі-ж нас вучыць будуць гэткія паненкі…
