Софі. Манюня ўся цягнецца да „прастаты“, да пэйзанства, да мужыцтва.
Барэновіч. Ну, Тацяна, яна граматная, яна добра граматная. Ннда… Каб яе бацька, ннда… садоўнік Гнат… памёр раней, ёй было-б лепей… ннда…
Манюня. Гэта чаму-ж, не разумею, дзядзя?
Барэновіч. Тады можна было-б аддаць яе вучыць далей, а Гнат не хацеў, ннда… Словам, ннда, Манюня, гэта нішто, калі ты пасябравалася з ёю, ннда…
Генадзі. Тата, праўда, што яе маці была надзвычайна прыгожай кабетай?
Барановіч. Яе маці… дваццаць гадоў назад… ннда… пажалуй, ннда, паколькі можа быць „прыгожай“ жанчына з вечна бруднымі ад зямлі нагамі, ннда. А? Што, Соф‘я Пятроўна? Як ваш аўторытэтны погляд.
Софі. Я не ўяўляю сабе жанчыны, ну, дамы з бруднымі нагамі…
Мікола. Розна бывае! Розна бывае, „цётачка“!
Манюня. А я ўяўляю сабе жанчын ня толькі з такімі нагамі, але…
Генадзі. І з рукамі, Манюня?
Манюня. І з рукамі, і з душой, Генадзі.
Мікола. Чорная „душа“ пры вогненых валасох — вось гэта я разумею. Гэта шык!
Барэновіч. Ніколя, я-б спыніў цябе, але ты ўвесь у мяне, як я быў малады. Баррэн! Баррэн! Француская кроў!
ЗЬЯВА VIII
Тыя-ж і а. Іона
Усе (апрача Манюні, Софі). Айцец Іона, проша!
Іона. Іду і чую „кроў, кроў“! Сказана — „і пійце ад яе ўсі, сія бо есьць кроў мая новага завету, за вы і за многае зьліваемая!“
Мікола. Ха-ха!.. Тут была гутарка зусім аб іншай крыві, бацюшка!
Іона. Ісьціна адзіна, сын мой! Ну, як жывяце, Васілі Генадзевіч? Чуў, што госьці ў вас?
Барэновіч. Ннда! Знаёмцеся, супруга брата майго стрыечнага, Соф‘я Пятроўна, і дачка яго — Мар‘я Андрэеўна, Манюня Баррэновіч!
