ЗЬЯВА IV
Мікола, Манюня і Тацяна
Манюня. Знаёмцеся, грамадзянін Мікола, — грамадзянка Тацяна…
Тацяна (крыху саромліва, але ясна). Мы знаёмы з паніч… з Міколам Васілевічам…
Мікола. Танечка! Як ты вырасла, расьцьвіла, закрасавала…
Тацяна (успыхнуўшы). Вам так здалося.
Манюня. Дзіўна! Вы яго на „вы“, а ён вас на „ты“… Цяпер…
Мікола. Свабода, роўнасьць, брацтва! Революцыянэрка мая кузіна! А мы з Танечкай лепш будзем і не на не на „вы“, а на „мы“ — праўда, Танечка?
Тацяна. Я вырасла, Мікола Васілевіч.
Манюня. Ну, вы разьбірайцеся ў вашых адносінах, — бачу — вы даўно знаёмы, а я пайду сыграю што-небудзь.
Мікола. Кузіна Манюня так захапляецца музыкай, што я не адважваюся яе спыніць.
Манюня. Я іграю, каб хоць музыкай прымаць удзел у жыцьці… хоць гукамі рояля… (Зьнікае).
Мікола. Так… Ах, так, Танечка… Прабачайце Тацяна… э-э…
Тацяна. Майго тату звалі Гнат, калі вам так хочацца…
Мікола. Так, так, Гнат! Ах, галава! Вось што значыць фронт, Танечка. Я-ж контужаны.
Тацяна. Я чула… Вы нешта хацелі сказаць…
Мікола. Ах, так. Толькі што пытаўся цябе… вас… дзядзя, дзядзька нейкі.
Тацяна. Дзядзя Сысой? Ён тут? Вярнуўся з фронту? Куды-ж ён пайшоў?
Мікола. Яго праводзіў Генадзі, не клапаціся, Танечка…
Тацяна. Я пайду.
Мікола (азірнуўшыся. Чуваць акорды). А маліньнічак памятаеш, Танечка? А гаёк на могілках?..
Тацяна. Мікола… (Хоча ісьці, ён заступае дарогу).
Мікола (з запалам). Заві мяне так… памятаеш, каля кладкі, як купацца ішла, такая саромлівая… вочкі ў зямлю…
