зофстваваць, разважаць аб моралі, аб іншых тылавых матэрыях… А мы — франтавікі…
Генадзі. Калі вам так абрыдла ваяваць, — у чым справа? Тады бальшавікі правы — заключайце мір! Ты-ж сам, здаецца, член палкавога камітэту.
Мікола. Я член палкавога камітэту, а ты проста… Бальшавікі хітрыя! Як ты ня ўцяміш, што, па-першае, нам не дадуць заключыць міру саюзьнікі… Па-другое, і гэта галоўнае, як толькі мы скончым вайну і распусьцім усю гэтую ўзброеную мужычую масу па хатах, дык ты ўяўляеш сабе, што будзе?
Генадзі. Я думаю, Ніколя, што ўсё роўна гэта будзе.
Мікола. Што гэта?
Генадзі. Ды тое, чаго ты баішся. Я цяпер чытаю гісторыю францускай рэволюцыі. Павучальна, Ніколя.
Мікола. Ну, і навучайцеся! Нам няма часу. Нашая навука, во! (Паказвае рэвольвэр). А мір трэба заключыць тады, як мы тут крыху організуемся… (Аглядаецца).
ЗЬЯВА III
Тыя-ж і Сысой
Сысой (у шынэлю). Дзень добры, гаспадзін капітан!
Мікола. Добры дзень, гаспадзін ніжні чын.
Сысой (не заўважыўшы іроніі). Мая пляменьніца, Тацяна, тут служыць, у фальварку?
Генадзі. Так, так… (Да Міколы). Дачка садоўніка, памятаеш — Танюша.
Мікола. Добра памятаю, ну дык што?
Сысой. Так што, прышэдшы ў водпуск… самі мы бязьдзетныя, я і Матруна… адна пляменьніца, сястры-нябожчыцы дачка.
Мікола. Нам што да вашага сямейнага стану, гаспадзін…
Генадзі. Тацяна там, у садоўніцкай хаце. (Да Міколы). Садоўнік Піліп памёр месяцы тры таму…
Мікола. Я чуў…
Сысой. Дык пабачыць-бы пляменьніцу…
Мікола (да Генадзія). Клікні праводзіць… Да пляменьніцы дзядзюшку… Я цяпер ня ведаю, якія тут у вас парадкі…
Генадзі. Я праводжу вас, — во сюды можна. (Выходзяць з Сысоем).
