— Дайце трыццаць рублёў, то прадам.
Цуеш, Клімко, будзе з цябе дваццаць, ты-ж нам столькі шкоды нарабіў.
— „Ну, то чорт вас бяры! Давайце грошы і бярэце“. Узялі жыды гаршчок і вельмі рады, што Клімка ашукалі. — Пайшлі яны да хаты, налілі вады ў гаршчок, паставілі ў попеле на прыпечку, а гаршчок ня кіпіць дзень, ня кіпіць і другі. Жыды яшчэ больш зазлаваліся на Клімка — хочуць яго забіць.
Клімко тым часам купіў за рублёў тры каня, і пачаў карміць яго сенам і аўсом, а як пад’еў конь добра, то Клімко падставіў пад хвост каню цэбар, а як конь ў цэбар апаражніўся, то Клімко насыпаў ў гной грошы і разьмяшаў. А тым часам жыды пазьбіраліся Клімка біць, бачаць: Клімко ў цэбры ў гнаі конскім выбірае грошы.
— Што ты робіс, Клімко?
— Што-ж вы ня відзіце, што я раблю? Грошы з гною выбіраю!
— Сто твой конь грашыма гноіць.
— Што-ж вы, падлы, асьлеплі, ня відзіце, што грошы.
— Ну, цуес, Клімко, прадай ты нам гэтага каня.
— А што-ж вы мне за яго дасьцё?
— Сто хоцас дамо.
— Сто рублёў дайце, то прадам!
— Эй, на сто так дорага?
— Што? Дорага? Пайшлі вон, падлы!
— Ну, ну Клімко! цуес, адпусьціся, Клімко! Будзе з цябе трыццаць рублёў.
— Ня менш, як пяцьдзесят.
—І на барыс нічога?
— Ані гроша!
