МУЖЫК І ПАН.
Адзін мужык увідзеў у пана добрую сьвіньню з парасятамі. Ён пашоў і стаў кланяцца сьвіньні. Гэта відзела пані з ганку. Яна паслала лёкая папытаць: чаму ён свіньні кланяецца? А той кажаць: „Гэта мая Рапка жэніцца, а ваша Белка маёй Рапцы родная цётка, дык я заву на вясельле, а яна ўсё кажаць не хачу!“ Лякай пашоў і сказаў пані. Тая разрагаталася і сказала паклікаць мужыка. Мужык прышоў. Тады пані кажа: „Што ты нашай сьвіньні кланяешся?“
— А во што: у мяне ёсь Рапка, аваша Белка ёй родна цётка, дык мая Рапка жэніцца і просіць вашае Белкі на вясельле, — вот я і прышоў прасіць, а яна кажаць: не хачу!
— Ха, ха, ха!.. ну дык як-жа ты яе павядзеш, — кажаць пані, — ці павязеш?
— Не, павяду, калі пойдзе, — я прышоў.
— А парасяты як будуць?
— І з дзеткамі прасіла Рапка, каб пусьцілі.
— Ну так я скажу, каб запраглі каня і палажылі Белку, а калі не захоча ляжаць, то прывязаць, а парасяты ў мяшок. — Пані прыказала запрагчы каня, палажыць на воз сьвіньню і парасяты і даць мужыку. „Ці хутка ты назад прывязеш?“ — „Хутка, мая панечка“: Мужык сеў і паехаў. Пана ня было ў дварэ. Як прыехаў пан, дык паня яму кажаць: „У нас быў мужык, ён нашай Белцы кланяўся, прасіў на вясельле. Я яе пусьціла і каня дала ехаць“. А пан кажаць: „во дурная, а мужык ашукаў, прападзе і конь і сьвіньня з парасятамі. — Скарэй каня давайце!“
Далі тройку з званком. Пан сеў і пытае: „Куды-ж мужык паехаў?“ — „А во сюды“, — кажуць
