людзі і паказалі пану дарогу. Пан туды і паехаў. А мужык пачуў званок, зьвярнуў у лес, там закалоў сьвіньню з парасятамі, каня прывязаў, а сам вышаў на дарогу, наклаў кучу гною, накрыў шапкаю і сядзіць. Едзе пан. — „На бок!“ — крычыць панскі кучар. — „Не, паночак, не! едзьце вы сабе на бок — мне ня можна!“ Пан сказаў кучару аб‘ехаць мужыка. Мінуўшы мужыка, пан застанавіўся і пытае: „Ці ня бачыў ты, мужычок, тут мужыка едучы і вязучы сьвіньню з парасятамі.
— Відзеў, паночак! ён нядаўна тут ехаў.
— А ці знаеш, куды ён паехаў?. — знаю.
— Пакажы-ж нам дарогу“.
— Не, паночак, не! Мне з месца ня можна зысьці. Калі хочаце, то я вам дарогу скажу: вы будзеце тут проста, потым звароціце крута, крута ўправа, а там крута, крута ўлева і так далей.
Пан і пытае хурмана: „ці патрапіш?“
— Не, пане!
— І я не патраплю.
Тады пан пытае ў мужыка:
— Ці дагнаў-бы ты яго?
— Чаму не, пане? Я яго-бы зараз прыцяг і к вам.
— Ну, дагані, я табе заплачу.
— Не, крый Божа! мне з месца ня можна зысьці,
— Чаму-ж табе ня можна зысьці? Што ты тут робіш?
— Гэта, паночак, ехаў мой пан і сустрэўся з знаёмай паняю і тая пані падарыла яму шчыгла. Дык пан сказаў мне яго дзяржаць, пакуль ён будзець ехаць назад.
— Ну, так ты едзь з маім хурманом, а я буду вартаваць.
