— А лісынька, а кумачка! — стаў прасіць дзяцел: дай ты мне дзетак ўзгадаваць, тады сабе сячы дрэва.
— Не магу я чакаць, кажа лісіца: хто-ж табе вінават, што ты тут зьвіў гняздо! Мала табе было лесу?
— Яно праўда, лесу ня мала, кажа дзяцел: але хто-ж цябе знаў, што ты гэтае дрэва маеш секці?
— Трэба было запытацца, язык маеш, кажа лісіца: сам вінават, няма на каго жалкаваць.
— Што-ж мне рабіць, кумка? Дай раду! — просіць яе бедны дзяцел.
— Ты рады просіш? Вот табе мая рада: ня трымай дзяцей пры сабе, бо спесьцяцца, разгультуюцца, а аддай іх ляпей ў людзі ў навуку, каля людзей вытруцца, работы навучацца, — людзьмі будуць.
І табе будуць дзякаваць і шанаваць пад старасць…
„Можа і праўда твая, — кажа дзяцел: але-ж я такіх людзей ня знаю, каб каму аддаць дзяцей ў навуку“.
— Аддай іх мне — кажа лісіца: я табе памагу, я аддам тваіх дзяцей у навуку.
„А дзякуй-жа табе, мая кумачка, што ты вырабляеш мяне з бяды. Буду табе век дзякаваць…
— Падзякуеш пасьля, — кажа лісіца: а цяпер кідай іх мне.
Кінуў дзяцел аднаго дзяцёнка; лісіца падхапіла яго, забегла за куст і зьела. Аблізалася і ідзець да дзятла. „Аддала, кажа, вучыцца кавальства: карысная работа. Кідай другога!“ Скінуў дзяцел і другога. Схапіла яго лісіца, занясла за куст і зьела. Вярнулася да дзятла. „Аддала, кажаць, вучыц-
