Старонка:Казкі і расказы беларусаў-палешукоў.pdf/62

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

цятца жыды́, бы вьюны́ ў ґаршку́. Личы́ў, личы́ў Ива́нчык да й ка́жэ: „не круцѣ́цеса, бо нѣ́льґа личы́ць“, и зноў пачына́е з пача́тку. Здаво́лиўса, Ива́нчык, — усѣ́ — ка́а: стаў и дава́й заку́рваць лю́льку.

— Ива́нчык, до́бры чалавѣ́чак — про́сяць жыды́, — палажы́ нас так, каб мы ўсѣ́ ў серэ́дзину были́. — До́брэ — ка́жэ Ива́нчык и паве́ў жыдǒў к вели́зазнаму мураве́йнику, разґрǒб еґо́ й палажи́ў жыдǒў уси́х ра́зам ґалава́ми, а сам пашо́ў к аґню́. Тǒльки е́н атышо́ў, як закрыча́ць жыды́, што ве́льми бло́хи куса́юць. А ґэ́то им так задали́ ды́хту мура́шки. Пашо́ў Иванчык у дру́ґае личы́ць жыдǒў па́плискаю, каб вѣ́даць, ци не ухапи́ў каґо́ чорт. Паличы́ў — усѣ́ жиды́. Чэ́шутца жыды́, як у каро́сце, и про́сяць Ива́нчыка, каб е́н палажы́ў их на пала́тки, ґдзѣ нема́ блǒх. Паве́ў Ива́нчык жыдǒў к адру́, прыста́виў астро́ґу й сказа́ў, каб ены́ лѣ́зли наве́рх. Паўзла́зили жыды́ на адзе́р и леґли́ спаць, а Ива́нчык атки́нуў астро́ґу да й пашо́ў к аґню́.

Спяць жыды́ на адры́, ра́ды, што бло́хи не куса́юць. От ужэ́ й даў Боґ дзень; со́нейко падняло́со з-за лѣ́су, начына́е прыпѣ́каць. Ужэ́ пара́-б жыдǒм и снѣ́даць, а тут з адра́ нѣ́льґа злѣ́зци. — Ива́нчык, до́бры чалавѣ́чак — крыча́ць ены́ — пада́й астро́ґа. — А Ива́нчык пражэ́ сабѣ́ са́ло на ражэ́ньчыку да маўчы́ць, як вады́ ў рот набра́ўшы. Крыча́ли, крыча́ли жыды́ — нихто́ не обзыва́етца. Ѣсци хо́чэтца, а нема́ чаґо́. Ба́чаць ены́ — на адры́ ульи́: от и захацѣ́ласо им мё́ду. Вы́няли ены́ з у́лья снѣд и до́ўжэнь, — аж шаршни́ як вы́сыплюць з ву́лья да пачну́ць ихъ куса́ць. Пу́каютца жыды́ ат бо́ли, кача́ютца на адры́, а ўцека́ць не мо́ґуць — нема́ астро́ґи. От, як тро́хи шаршни́ ўтаймава́лиса, са́мы разу́мны жыд-Бо́рух и ка́жэ: „я вазьму́са за адзе́р, а ты, Шле́ма, беры́са за мене́, Ицко дзержы́са за Шлё́му, а Срǒль за Ицка, таґды́ Ха́им да земли́ даста́не“. Пабра́лиса жыды́ адзи́н за друґо́ґо, але́ Бо́рух як атарве́тца — от усѣ́ й палецѣ́ли на зе́млю. Нараби́ли жыды́ тако́ґо кры́ку, што ўжэ́ Ива́нчык не вы́церпѣў, шкода ста́ло, и прышо́ў туды́.

Папра́вилиса тро́хи жыды́, и павье́ў их Ива́нчык раби́ць клины́.