Старонка:Казкі і расказы беларусаў-палешукоў.pdf/61

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

во́зьме, ўсе́ зро́биць да ўсе́ смее́тца да ке́пики стро́иць. А кали́ ўжэ́ запье́ быва́ло Ива́нчык, дак не прасыпа́етца недзѣ́ль дзвѣ́.

От жыды́ падпаи́ли Ива́нчыка, ẻн и ўзя́ўса будава́ць шко́лу. Цє́лую недзѣ́лю пиў Ива́нчык, а як тро́хи праспа́ўса, паве́ў жыдǒў у лѣ́с выбира́ць дзе́раво. Иду́ць жыды́ праз лѣс, ажно́ пе́рад и́ми паля́нка, а на е́й цвице́ ґрэ́чка. — Ива́нчык, до́бры чалавѣ́чак — крыча́ць жыды́, — мо́рэ, як ми папливǒм? — Э, хварє́ць ва́шуй ма́церы! — ка́жэ Ива́нчык, — ґэ́тож ґрэ́чка, ала́дки бу́дуць. — Иду́ць ены́ да́лей и падхо́дзяць к рацє́. — Ива́нцик, рака́, — як нам пераплы́ць? — Онь каладзье́ плыва́е, — ка́жэ Ива́нчык, — садзѣ́цеса да й плывѣ́це — От са́мы разу́мны жыд — е́н усе́ над бу́бляю седзѣ́ў — аседла́ў кало́ду да й но́ґи прывеза́ў к е́й, каб не свали́тца. То́льки атапхну́ли жыды́ кало́ду ат бе́раґа, яе ена́ перакруци́ласа ра́зам з жы́дам, тǒльки но́ґи тырча́ць з вады́. — Глядзи́, — ка́жуць парха́тые, — яки́ Ицко разу́мны: ещэ́ рє́ку не пераплы́ў, а ўжэ́ панчо́хи су́шыць. — А Ицко тǒлько наґа́ми дры́гае, чуць не захлебну́ўса, каб еґо́ Ива́нчык не вы́цяґ. Сня́ў Ива́нчык наґави́цы, ўски́нуў их на пле́чы й паве́ў жыдǒў убрǒд. Сам ё́н до́брэ зна́е, як прайци́, а жыды́ папа́ли ў са́мы вир и таки́ напили́са вады́. Тǒльки ены́ вы́лезли на бе́раґ, ось два жыды́ як шабулды́хнутца ў бабрави́ну, наси́лу их Ива́нчык вы́цяґнуў. Пашли́ ены да́лей, а ту́т нахапи́ласа нǒч. Зраби́ласо ў лѣ́се це́мно, хоць во́ко вы́каль. Бая́тца жыды́, каб каґо́ чорт не ўхапи́ў, а тут ещэ́ их пужа́юць со́вы да еляки́. — Ива́нцик, до́бры чалавѣ́чак, — про́сятца жыды́, — палажы́ ты нас на́нач, каб нам мя́ґко було́, як на перы́не. Насцеґа́ў Ива́нчык сухо́ґо ело́ваґо верша́льнику, пакры́ў еґо́ вѣ́тками и кажэ: „ну, лажє́цеса“, а сам атышо́ўса, накла́ў аґню́, паґрава́етца сабѣ́ да на ражэ́ньчыку са́ло печэ́. Разлеґли́са жыды́ на ламу́, а пастырча́ки як зако́люць им у бо́ки; жыды́ як падни́муць кры́к да зраби́ли таки́ ґарми́дар, што Ива́нчык падышǒў к им з па́плискаю й ка́жэ: „чаґо вы раскрыча́лиса, хи́бо каґо́ чорт ухапи́ў“? и дава́й личы́ць ихъ па́плискаю. — Раз жыд, два жид, — да заўся́ким ра́зам як пераця́ґне жы́да па́плискаю. Кру́-