— Ды таму, што калі ты і выйграеш, значыцца, калумбіяду разарве, а з ёй і снарад… Але тады як-жа Барбікен умудрыцца заплаціць табе пройгрыш?
— Мая стаўка пакладзена ў Балтыморскі банк, — умяшаўся Барбікен, — і калі Ніколя разарве ў прасторы, грошы астануцца яго наследнікам.
— Фу ты, што за практычныя людзі! — ускрыкнуў Ардан. — Дзіўлюся з вас, але не разумею вас!
— Сорак дзве мінуты адзінаццатай! — сказаў Ніколь.
— Застаецца ўсяго пяць мінут, — сказаў Барбікен.
— Так, усяго толькі пяць мінутачак! — усклікнуў Мішэль Ардан. — І вось мы закупораны ў ядры, на дне пушкі ў трыста метраў! І пад гэтым ядром паўтараста тон піраксіліна. І прыяцель наш Мерчызон, з хранометрам у руцэ, утаропіўся цяпер на стрэлку, паклаў палец на электрычны апарат, лічыць секунды і рыхтуецца швырнуць нас у міжпланетную прастору.
— Будзе, Мішэль, пакінь смяяцца! — сказаў Барбікен сур’ёзна, — усяго некалькі секунд засталося… Давайце руку, прыяцелі!
— Так, так, усяго некалькі секунд, — прагаварыў Ардан, прычым больш захваляваўся, чым гэтага жадаў.
Яны моцна паціснулі адзін аднаму рукі.
Ардан і Ніколь ляглі на сенніках.
— Дзесяць гадзін сорак шэсць мінут! — прашаптаў Ніколь.
Засталося ўсяго сорак секунд.
Барбікен праворна патушыў газ і лёг каля таварышоў.
Ціша парушалася толькі стукам хранометра.
