Нарэшце, — чаго ўжо ніяк не мог перанесці Ардан, — амерыканцы на гэтыя паядынкі бяруць часам сваіх паляўнічых сабак, і тады кожны праціўнік, з’яўляючыся адначасова і паляўнічым і дзічынаю, цэлымі гадзінамі высочвае другога па ўсіх правілах паляўнічага майстэрства.
— Чэрці вы, а не людзі! — усклікнуў Мішэль, калі Мастон закончыў сваё вобразнае і энергічнае апісанне карціны гэтай амерыканскай дуэлі.
— Ужо якія ёсць… — скромна адказаў Мастон. — Аднак, трэба спяшацца!..
Але як яны не спяшаліся, пайшоўшы нацянькі цераз поле, яшчэ мокрае ад расы, цераз равы, пераскокваючы цераз ручаі, — яны дайшлі да лесу толькі к палове шостай. Значыцца, Барбікен ужо цэлыя поўгадзіны быў у лесе.
На ўзлеску працаваў стары дрывасек, звязваючы пасечаныя дровы. Мастон падбег да яго, крычучы:
— Ці не бачылі вы, як у лес увайшоў чалавек са стрэльбаю? Барбікен, старшыня… мой лепшы друг…
Паважаны сакратар Пушачнага клуба прастадушна думаў, што ўсе ў Амерыцы ведаюць яго старшыню. Аднак, твар дрывасека не пацвярджаў яго меркаванняў.
— Паляўнічага! Са стрэльбаю! — паясніў тады Ардан.
— Паляўнічага? Так, паляўнічага бачыў, — адказаў дрывасек.
— Даўно?
— Ды з гадзіну будзе.
— Спазніліся! — роспачна ўсклікнуў Мастон.
— Ну, а страляніну чулі? — запытаў Ардан.
— Страляніну? Не, не чуў.
