Час не мае права трымаць цэлую краіну ў нецярплівым, напружаным чаканні, — засупярэчыў першы аратар. — Ці змянілі вы чарцяжы снарада, як просіць аб гэтым тэлеграма?
Не яшчэ, — адказаў Барбікен, — але вы маеце рацыю: трэба даведацца, хто аўтар тэлеграмы і ці едзе ён сюды. Тэлеграф усіх устрывожыў, хай цяпер тэлеграф дасць усе патрэбныя даведкі.
— На тэлеграф! На тэлеграф! — закрычаў натоўп.
Барбікен вышаў на вуліцу і ў суправаджэнні вялікага натоўпу пайшоў на тэлеграфную станцыю.
Праз некалькі хвілін Барбікен напісаў і паслаў тэлеграму ў Ліверпуль, старшыні карабельных маклераў. Ён прасіў адказу на наступныя пытанні:
«Што за карабль «Атланта»?
Калі гэты карабль вышаў з Еўропы?
Ці ёсць на караблі француз Мішэль Ардан?»
Праз дзве гадзіны Барбікен атрымаў у адказ афіцыйную даведку, якая не пакідала ніякіх сумненняў:
«Параход «Атланта» вышаў з Ліверпуля 2 кастрычніка. Ідзе ў Тампа. У пасажырскую кнігу запісан француз Мішэль Ардан».
Пры гэтым пацверджанні першай тэлеграмы ў вачах Барбікена бліснула маланка, яго кулакі сударгава сціснуліся, і ён не мог утрымацца ад гнеўнага шэпту:
— Дык гэта праўда! Значыцца гэта магчыма… Значыцца гэты француз існуе. Праз два тыдні будзе тут… Але-ж гэта душэўнахворы! Вар’ят! Не згаджуся ніколі…
І, аднак, у той-жа вечар ён напісаў на завод Бедвіль і К° просьбу затрымаць да асобага паведамлення адліўку заказанай бомбы.
