ачышчае. А вам, пры вашым, можна сказаць, рамястве, дык няйначай трэба для ачысткі голасу мець рацэпт.
— Дык, як вы кажаце, чыстая самагонка?
— Ну але, чыстая самагонка. Дык ня трэба вам, я-ж кажу, ні яец, ні шмаец. Я спрактыкаваўся.
Чорны быў вечар. І весела было гаварыць тут ім утрох.
— Калі ў вас няма, дык я магу дастаць вам самагонкі, — сказаў Барановічаў кум.
— Знойдзецца, — адказаў дзяк.
Быў ён сутулаваты і вясёлы, з выцягненаю ўніз барадою. Разьвітаўшыся з ім, Юлік Барановіч ступіў колькі крокаў, азірнуўся і сказаў куму:
— Можна сказаць, самавіты ён чалавек, яй-богу.
Нібы лета імкнулася нагадаць сонечныя дні.
Пакоша на паплавох паабрастала сіняватай атавай; дзе была скошана — зноў пачынала адрастаць. Нават і птушак зьявілася шмат за апошнія пагодлівыя дні. Падыходзіла да канца сяўба. Месцамі-ж зелянела і сінела, чырванаватая, кволая, жытняя рунь.
І маўчала, і шумела, і думала—усё, аддаючыся апошнім лагоднасьцям сонца.
Вялікая шырыня ляжала на ўсім.
Сонечнаю раніцою на вуліцы рыкалі каровы і ніводнага зялёнага лістка ня было на дрэвах. Радасна пахла полем. У садзе пад нагамі шумела маўчаньнем лісьцё.
