шэптвацца. А палове службы сабралася трохі народу, тады Юлік Барановіч заўважыў куму, што ў панікадзіле адна сьвечка пахілілася на бок. Яны ўдвух вышлі на сярэдзіну царквы і агледзелі панікадзіла. Моцным шэптам, каб чуў народ, кум сказаў:
— Будзе гарэць... нічога.
Юлік Барановіч не згадзіўся:
— Аплыве.
— Не, не аплыве.
— Я кажу, што аплыве і падлогу закапае.
Аднак ён быў далёкі ад таго, каб спускаць панікадзіла і папраўляць сьвечку. Так яны памеркавалі і, паглядаючы на ўсіх, падаліся назад да сьвечнае шафы.
Пасьля службы яны прайшлі з дзяком пад дзякоўскі дом і пастаялі ўтрох каля варот. У агародчыку перад вокнамі чарнела вяргіня і гусьцілася каля сьцяны і плоту мята.
— Цёпла,—сказаў дзяк.
— Ну але, цёпла.
— А я хрыпаю.
— Што-ж такое?
— У мяне была сьпеўка перад нядзеляю, дык я ўпацеў і адчыніў вакно. Ог мяне і прабрала.
— Спацець трэба.
— Я пацеў, але хрыпата не праходзіць.
— Як-жа вы сьпяваеце?
— Я перад тым, як ісьці на клірас, выпіваю штукі тры яец.
— А я вам параю гарэлкі з мёдам... Самагонка добра... Ачышчае голас, нават і чыстая, бяз мёду.
— Чыстая яшчэ лепш, — пацьвердзіў Юлік Барановіч, — я даўней, як ахрыпну, дык чарак дзьве выпіваю, дык яно і разаграе чалавека, і голас
