― Хто яе ведае, куды яна пашла... А каморнік на вуліцы сядзіць на лаўцы.
Яна цішком увайшла ў сенцы, сьпяшаючыся памыла ногі і абула чаравікі. Ускінула на плечы вялікую хустку і пашла агародамі, каб ніхто не заўважыў яе.
― Куды ты, Ганна?
Бацька замыкаў гумно і распускаў дзягцяны пах ботаў.
― Гуляць пайду з дзяўчатамі.
― То чаму ты вуліцаю ня ідзеш?
Яна нічога не адказала. Бацька паглядзеў на яе і сказаў сам сабе:
― Дурыць дзяўчына, сама ня ведае чаго хоча.
Ён доўга глядзеў ёй усьлед, аж пакуль ня зьнікла постаць яе ў змрочных агародах. Вышаў ён за гумно і бачыў, як меркне поле, чуў, як маўчыць балота; і ўсё глядзеў, як блёкнуць густыя колеры захаду. Пасьля, зьняўшы шапку і пагладзіўшы лысіну, пасьвістаў: ― фюй-фюй... ― і рушыў у двор і на вуліцу. Каморнік усё сядзеў на лаўцы.
― Вы пойдзеце куды ці будзеце дома?
Каморнік залажыў нагу на нагу і паглядзеў з маўклівым запытаньнем яму ў вочы.
― Я гэта таму гавару, што нікога дома няма, а я таксама падацца куды-небудзь думаю.
― І Ганны няма?
― Пашла.
Каморнік памаўчаў і пашоў вуліцаю.
― Добры хлопец, ― сказаў, гледзячы на яго, Юлік Барановіч.
Увайшоў у двор, замкнуў сенцы, падлажыў ключ пад ганак і павольна закрочыў змрочнаю вуліцаю. Неўзабаве павярнуў ён на рыначны пляц. Каля панурага будынку народнага дому быў крык
