А найчасьцей, дык усё крыўду сваю выказвае. А тут, як ты з ім цалавацца будзеш, калі на іншага і на цьвярозага гадка глянуць. Няхай ён прападзе, няхай ён.
Клемусь зноў пагойдаў каленьмі і сказаў:
— Ну, то як будзе? Будзем складацца ці не?
Раптам ён заўважыў: Юзік — малы і сьмешны тут, у Тамаша пад локцем, пробаваў зацягнуцца на поўныя грудзі махоркаю. Клемусь сказаў:
— А браткі, сам, як вош, а папяроса, як дручок на губе ляжыць.
І зацягнуў высокім голасам:
|
Тамаш падумаў і сказаў:
— От у мой час песьню сьпявалі.
— Якую?
— "Ах, мой божа, сівы конь стаіць!"
— А якая гэта песьня?
— А гэта значыць, паехаў хлопец ваяваць, а яго забілі. Дык конь адзін без яго і прыбег дадому. Больш тысячы вёрст бег, а дадому трапіў. Прыбягае ён дадому, бачыць — вароты зачынены, у двор ня ўвойдзе. Ён пацёрся мордаю ў вакно, а маладая жонка таго хлопца, з якою ён пажыў усяго адзін дзень, ня пускае таго каня ў двор. Кажа - калі ты хоць няжывога яго ня прынёс дадому, дык няма табе месца больш тут. А конь разумее ўсё, ды, вядома, расказаць нічога ня можа. Так стаіць і нудзіць. Хоча заплакаць, ды сьлязы ня можа выпусьціць. Так і стаяў увесь час каля зачыненых варот, пакуль тая маладая ламала рукі, на ганку стоячы.
— Ну, а далей што?