— Жыў-жа ты некалі там на Горадзеншчыне гаспадаром.
— Тады тое і было. Я пры бацькох жыў і рабіў. Маладым хлопцам быў.
— А колькі цяпер табе год?
— А нешта за трыццаць пяць... Ты кажаш, што я туляюся, як ветрагон, а от мяне як было кантузіла на пазыцыі, дык я тады, у першую-ж тую хвіліну і падумаў-добра, што хоць няма ў мяне нікога, а то сам прападаю і яшчэ там нехта будзе прападаць з жалю, ды можа ад голаду. Самому пакута ня страшна. Страшна, калі хто блізкі пакутуе. Гэта куды страшней. Я гэта сам па сабе памятаю, як бацькі старыя ў бежанстве ўміралі, а я ваяваў, халера яго ведае за што. Я ні то што хачу, канешне, каб мне хто якую награду даў за тое, што я ваяваў — от на табе, браце, ты-ж кроў праліваў-але тут крыўда, разумееш?!.
— Ты можаш іначай... Сам вазьмі сабе награду. Бяры кавалак зямлі, прырэжам, і пачынай жыць нанава.
— Ды ўсё гэта не пра тое. Я не пра сябе гавару...
— Дык гэта-ж усім і так вядома, што з немцам ваявалі нямаведама за што. От так сабе, з ласкі на пацеху, некаму... А ты якраз гавары пра сябе. Калі ты загаворыш пра сябе, тады, значыць, і пра ўсіх загаворыш. А то ты сам брадзягаю жывеш, а пра іншых клапоцішся...
— От я-ж табе скажу. Ты з немцам не ваяваў?
— Не, недарос быў.
— А Варшаву браць хадзіў?
— Хадзіў.
— І можаш сказаць усякаму шмэндрыку, які часам цяпер над табою арудаваць хоча — а дзе-ж
