— Я ня ведаю.
— Дык гэта ад хваробы табе вады хочацца?
— Я два гуркі з сольлю зьеў.
— То калі ты хворы, дык скажы жонцы, каб табе курыцу зарэзала.
— Я курыцы не жадзён. Ты думаеш я жадзён курыцы? Я цяпер, дзякуй богу, зарабляю. Добра, што конь пакінуў кульгаць.
— Зараз зноў пачне, калі будзеш такія вялізарныя класьці.
— Ат, не пачне... Чорт яго ня возьме.
Хоня пашоў далей, Мікалай, моцна плюнуўшы пад ногі сабе, падаў голас:
— Каб ён так жыў, як у яго гэты конь доўга выбудзе, ён яго як бачыш згаблюе. Балаголскае сэрца каменнае. Ён да каня літасьці ня мае...
Мікалай дастаў з кішэні пачак махоркі і пачаў круціць папяросу. Крывы нос яго чырванеў, вока ён больш яшчэ прыжмурыў.
— Чаму ты, Алесь, так рана сёньня каня прывёў. Хіба ехаць куды сабраўся?
— У сельсавет трэба ісьці.
— Чаго?
— Каморніка гэтага гадзіць будзем.
— Гэта ўжо цяпер?
— От, якраз цяпер і добра, да сьнегу каб скончыць.
— Наймеце мяне тычкі ставіць. Я затанна згаджуся.
— Грошай няма. Няхай усякі сваю чаргу адбудзе.
Алесь падышоў да Мікалая. Мікалай думаў, ці так маўчаў. З завулка ехалі конна хлопцы і мужчыны. Белабароды Павал ехаў паперадзе, наводшыбе ад усіх — конь яго меў самы шырокі крок.
