Мікалай крываносы сядзеў на прызьбе і паплёўваў сабе пад ногі; глядзеў на раскалочаную калясьмі гразь. Дрэнна ўшытыя ў плечы рукавы рудое жыкеткі яго неміласэрна адтапырваліся каля плячэй усёю тоўсьцю самаробнага сукна. Ялаўцовым пугаўём ён пахвостваў па зямлі каля ног сваіх. Левае вока яго, як і звычайна, было прыплюшчана. Пад нагамі яго цьвёрдая і прасохлая была зямля; з-пад разломанага тротуару ў два аполкі вылазілі пакалечаныя калівы шчуплай травы. У канцы вуліцы бялела голае поле і ясныя адценьні вячэрняга сонца, хмарнага, кагадзе вызваленага з-пад хмар, клаліся на яго радасную прастору вясёлым хараством. Адвячорак рабіўся ясным і халодным. Мікалай пачаў насьпеўваць сабе пад нос нешта бяз слоў — ціхае і доўгае.
Па вуліцы ішоў рыжы Хоня — нізенькі і рухавы. Ішоў няроўна і чухаў шыю пад гаматным каўняром палатнянага фрэнча.
— Мікалай, о, Мікалай!
— Чаго ты?
— Ты ня бачыў рыжага пеўня?
— Не, ня бачыў.
— Ой, дзе ён дзеўся, чорт яго ведае?!
— Пашукай.
Хоня пашоў далей. Праз хат чатыры прыпыніўся каля студні і пачаў піць ваду з вядра, шырока растапырыўшы боты, запэцканыя ў гліну. На вуліцу выткнуўся Алесь, бяз шапкі і ў сініх портках.
— Нашто ты, Хоня, так многа вады п'еш?
— Нездароў я.
— Што-ж табе?
