Перад вокнамі ў дварэ брат высьцілаў у возе сядзеньне.
— Ну, то чаго вы, мама, плачаце?
— Добра яно. Але ўсяк думаецца. Тады, дык ехала недалёка, у свой горад, а гэта за сьвет, нямаведама. Дык мацерынаму сэрцу і горка.
Бацька кульгаў па хаце і быў вясёлы:
— От табе і папагаварылі, і языкамі папамяньцілі. Цяпер усякаму скажу. Гэта ні то што...
Дзядзька Вашыновіч тупаў на дварэ каля саней, стараючыся памагчы. У хаце чуваць быў яго голас. І якім родным раптам здаўся гэты голас:
— Тымчасове, заварацень слабы, гатоў лопнуць.
Брат звонка адказваў:
— Ня лопне.
— Ой глядзі, каб у дарозе важдацца не давялося.
Бацька пашоў з хаты, прынёс у сані бярэмя сена. Стаў вымошчваць у нагах. І якія-ж у яго слаўныя, родныя маршчыны каля вачэй і на ілбу.
Усё было гатова. Куплены ў горадзе лазовы кошык, замкнёны зялёным замком, быў перавязаны тоўстым шпагатам. Маці клапацілася:
— Ці хаця-ж усё там тваё цэла за гэты час?
— Цэла будзе.
— Гаспадыня хаця ці пільнавала там?
— Пільнавала.
— Можа ты нядобра і зрабіла, што, едучы сюды, ня ўзяла з сабою хаця самага лепшага?
— Цэла будзе. Сёньня пазабіраю.
— Цяжка табе будзе там у поезд.
— Брат паможа.
— Хіба што.
