Сеў каля яе. Абхваціў рукамі яе галаву. Цалаваў валасы, твар. Абое Абое свавольна паглядалі на ложак — ці не прачнулася маці.
— Чуеш, Маня, гэта-ж паўната жыцьця.
— А часам ты сумны нейкі бываеш.
— Мала што. Ты на гэта не глядзі.
І яшчэ галубіў яе. Забываўся на ўсё.
— Пусьці, Алеська, я буду рабіць што.
— Усё роўна ўсяго за век не пераробіш. Пачакай.
Хораша, добра глянула яму ў твар.
— Яшчэ хадзем гуляць, Маня.
— Добра.
І яны пашлі ў вячорны спакой бачыць і слухаць, як востра жыве ў ясных далях замарожаная сьнегам зямля.
У той дзень ішоў адлежны вецер. З сініх лясоў, з асьнежаных даляў. Густы і вясёлы быў вецер. Сьпявалі дрэвы бязупынную мэлёдыю свае ветравое волі, пахлі вільготнай карою. Гойдалі вецьце ў неабсяжнасьцях неба. Пахлі лясы — хвоі і мох. І сьвежы яловец весяліў вочы. Дарогі губляліся ў празрыстасьці даляў. І гэтакія глыбокія, гэтакія сінія былі істужкі неба і зямлі на даляглядах, як дзяўчыніны вочы.
У тым самым, даўнейшым рудым гарнітуры, з вузенькім каўнерыкам была яна. Думала, клапацілася. І маці каля яе — і сумавала і радавалася. Губляла свае матчыны сьлёзы. Апошнія клопаты свае аддавала дачцы.
— Вы, мама, ня плачце.
— Гэта нічога, так гэта я. Ты на мяне не глядзі.
