— Што вы цяпер робіце?
— Вучымся.
— А я яшчэ і тату памагаю ў гумне.
— І я памагаю. Кагадзе каня паіў.
— Ты ж вядра з студні не дастанеш.
— Уга! Не?! Лепш нават за цябе!
І ўсе засьмяяліся. Маня глядзела на іх абодвых, малых, радасна нейк, прыхільна, з добрай усьмешкай. Алесь жартаўліва падхапіў іх кожнага пад паху. Падняў і паставіў на зямлю.
— Лёгкія вы якія.
— Я за Юрку цяжэйшы.
— Зусім ты за мяне не цяжэйшы.
— Бо і цяжэйшы.
— А як-жа вы ведаеце, абодва?
— Мы важыліся, яшчэ ўлетку.
— Дык я-ж і быў цяжэйшы.
— Не, я.
— Вы абодва роўныя.
Зноў падхапіў іх. Тыя рагаталі.
— Ай, пусьці, Алесь.
— Яшчэ падарвешся, мы-ж цяжкія. Мала што ты гаворыш. От паглядзіш, возьмеш.
Пагладзіў іх абодвых па галовах:
— Расьцеце, сынкі, расьцеце, браткі. Вучыцеся. Выростайце моцнымі, дужымі. Расьцеце. Выростайце. Бяжэце дадому, ня мерзьніце.
У хаце запаліў агонь. Мацеры нездаровілася. спала, укрыўшыся ўся ватовымі вопраткамі. Маня пачала брацца за нейкую хатнюю работу.
— Пачакай, Маня, пасядзі.
— Чаму?
— От пасядзі. Пагаворым.
