Алесь-жа вышаў у сад, глянуў на паплавы за ім, на ружовую істужку захаду над чарнатою лясоў. Адчуваючы, як у вострым смутку сьціснуліся грудзі, увайшоў у хату.
— Маня, хадзем гуляць.
— Куды?
— Хадзем от. Апраніся.
Узяў яе пад руку; пашлі яны вуліцаю, поўнаю гучнай цішыні. Ледзьве ружавеў захад.
— Да часу мы гэтак, Маня, жывем.
— Як да часу?
— Гэтак, як цяпер.
— Пра што гэта ты гаворыш?
— Гаварылі хату ставіць новую, а я падумаю яшчэ.
— Чаму?
— Каб усю гэтую вуліцу дагары нагамі перавярнуць.
— Што ты думаеш гэта? Нічога мне ня ўцяміць.
— Ведаеш, от гаварыў я з табою. Каморнікаў выпісаць на лета. І папрацую-ж я!.. От як!
Прайшлі ўсю вуліцу. Вярнуліся назад. Захад пацямнеў, істужкі лясоў відаць сталі выразьней. Юрка і Юзік весела марозілі рукі, стараючыся з падмёрзлага сьнегу ляпіць сьнежкі.
— Нашто вы рукі марозіце, жэўжыкі?
— Сьнег цёплы.
— Гэта спачатку рукі мерзнуць, а пасьля гарэць пачнуць, як разагрэюцца ў сьнезе.
— Ну?
— Яй-права.
— Каб я так жыў, што праўда.
— Эх вы, жэўжыкі!
— Чаму?
І яны пашлі ўсьлед. Усе прыпыніліся каля хаты
