— Здарожылася. Сама-ж казала.
— Ай, нічога.
Хацелася ёй узяцца за якую-небудзь работу.
— Дзе гэта скрынка гэтая з-пад лавы дзелася, што вяргіню на зіму ў яе выкопваем?
— Вынесьлі недзе на двор.
— А вяргіня?
— Забыліся выкапаць. Не ў галаве было. То сёе, то тое — забыліся. От, бывала, як ты глядзела...
— Чаму-ж вы... Яна-ж зьмерзла.
— Ну, што ты зробіш.
Пашла з кухні ў цёмную хату. Падышла да вакна. У агародчыку, на змрочным сьнезе, чарнела каліўё мёрзлае вяргіні.
Назаўтра Юліку Барановічу было дрэнна з нагою.
— Вільгаць гэтая, адлега, дык яно і горш. Мусіць, надоўга гэтакае надвор'е, каб на яго агні. Хоць холадна, але, як суха, дык яно лепш. Каб яна сьпярунела гэткая жытка, каб яна, бог даў. Ой, божа-ж мой, можа, жыцьцё закончу.
— Хіба, тата, гэтак баліць?
— Ой баліць. Сядзь, хоць пасядзі, каля мяне, дачушка, ніколі-ж гэтак не балела яшчэ. Хоць ты канай вазьмі.
Усю раніцу ён стагнаў, укруціў нагу суконкамі, укрыў кажухом і стараўся не варушыць ёю. Пад поўдзень сьцішыўся і задрамаў. А пад вечар зноў пачаў стагнаць.
— Я вам, тата, натру нагу сьпіртам?
— Няхай, дачушка, ня трэба. Ой ня трэба! Няхай ужо так начуе, не канешне яе варушыць
