— Дзяндобры, цётачка.
— Здарова, дачушка. Як-жа гадуешся?
— Добра.
— Трошкі паблажэла.
Маці растлумачыла:
— Гэта з дарогі.
Вашыновічыха дасканала абглядзела Ганну, папытала, колькі каштавала гэтая сукенка, што на ёй, выказала думку, што, мусіць, улетку яна зьліняе, і, забыўшыся пра сіта, пашла дадому, дзе чакала яе Сабастыяніха.
— Выразна ня відаць яшчэ, але мусіць такі загрубела Ганна. Мусіць такі ўжо.
— А на колькі прыехала?
— Кажуць, што да вясны.
— Ну, а там вясною будуць гаварыць, што да зімы засталася ў бацькі. Як табе, суседка, здаецца?
— Будзем бачыць.
І тут пачалася доўгая гаворка, поўная здагадак, усьмешак. А пасьля Вашыновічыха ўспомніла бледны, здарожаны твар Ганны, яе сталасьць і спакойны зірк ласкавых вачэй і змоўкла. Успомніла абед на яе вясельлі, сваяўство і сказала Сабастыянісе:
— От мы гаворым, а хто яго ведае, што там у іх робіцца. У чужую душу не залезеш.
— Але яно відаць.
— Нічога ня відаць яшчэ.
— Дзе-ж гэта ёсьць так, каб адпраўляў да бацькі жонку, пажыўшы з ёю гэтак мала.
— А ты падумай, хіба за гэтакі кароткі час могуць яны разлучвацца. Каб, скажам, хоць праз год які.
— Цяперашнім сьветам можа ўсё быць.
