— Не ва ўсіх.
— Ды дай божа, каб усё было добра, як-бы я гэта благога ім жадаю! Дзівачка ты, суседка.
— От паглядзіш, што пад вясну яна паедзе.
— Ды дай божа, я-ж тут богу душою нявінна.
І пашла, злосна гледзячы на Вашыновічыху. А дома суседкам гаварыла:
— Мусіць, саўсім Ганна прыехала. Бо Вашыновічыха вельмі-ж стараецца давесьці, што пад вясну паедзе. Вядома, нейкая цётка яна ёй даводзіцца. На яе месцы і я гэтак гаварыла-б. Так што тутака ўсё ясна і вядома. Няма чаго больш гаварыць.
Аднак прагаварылі да самага цямна. А вечарам, управіўшыся дома, сышліся зноў гаварыць.
А Ганна, тады, як пашла з хаты Вашыновічыха, адышлася да вакна і глядзела ёй усьлед. Радасная трывога апаноўвала яе. Як ехала яна сюды, маўчаў паабапал дарогі хваёвы лес. Адлежная сінь стаяла над ім. Пахнуў мокры мох, ледзяніўся яловец кроплямі вады. І гэтакая цішыня і спакой, безутрапенасьць, панавалі паабапал дарогі.
Хата як-бы зьмяніла твар свой. Усё было такім самым і не такім. Над печаю вісела пазьвязаная ёю-ж самою некалі ўвосені цыбуля, сухое каліўё вяргіні тырчэла перад вокнамі на вуліцы ў агародчыку над абледзянелым сьнегам. Віхрастая страха суседняе хаты на другім баку вуліцы нагадвала выгляд ветранага дню.
Яна заўважыла, што бацька з нейкім непаразуменьнем маўкліва паглядзеў у вочы ёй:
— Госьця прыехала. Разьдзявайся-ж, можа зьмерзла едучы.
— Не. Сёньня цёпла.
