Гаворкі цяпер сталі выразнымі і нават як-бы трывожнымі, усе здагадкі былі адкінены. Усё было вядомым і даўно вырашаным. Бо ўсе бачылі, як па паўдні Ганна прыехала да бацькі. Фурман, які прывёз яе, заехаў у двор і папасваў там больш гадзіны, а пасьля выехаў. Нават нейкімі як-бы сакрэтнымі сталі гаворкі. Вестка абляцела ўсіх. І от тады Вашыновічыха пашла да Барановічавых пазычыць сіта муку прасеяць.
— Дзяндобры.
— Добра здароўе.
— Як маецеся?
— Дзякуй. Як вы?
— Жывом паволі. Што ад Ганны чуваць? Ці здарова хаця? Можа пісала што?
Барановічыха злосна паглядзела на Вашыновічыху і адказала:
— Нічога, Ганна здарова. Сёньня прыехала ў госьці.
— Ці бач?
— Але.
— Ці надоўга-ж?
— Можа да канца зімы. Бо Андрэй паехаў у вялікі горад давучвацца. Дык пакуль там асталюецца. Тое ды сёе...
— А-а, бачыш ты, давучвацца паехаў. Ну, няхай бог памагае. Як-жа хаця выглядае Ганна, як маецца?
Ганна вышла ў кухню. Твар яе трошкі зблажэў ад таго, як быў раней, трохі на ім ляжалі сьляды здарожанасьці. Усьмешка яе была ціхаю, задуменнаю. Адзнакі нейкае новае нявыразнае сталасьці былі ў постаці яе.