— Чаго ты сумаваў кагадзе?
— Успомніў быў бацьку, думаў пра хату гэтую, без падлогі, пра Тамаша думаў. Бывае гэта з чалавекам. Ведаеш? Цяпер пераламалася юнацтва, поўным стало яно, на поўдні сваім стала... Слаўна мы пажывом з табою.
— Слаўна.
— Ты верыш у гэта?
— Бачу.
— Добра... Ведаеш, я от думаю, што ня будзе ў нас тых дробных няпрыемнасьцяй, якія не давалі жыць нашым бацьком.
— Я рада, з табою.
Яшчэ гаварылі шмат, доўга. Пашлі да Волькі. İшлі змрочнаю і ціхаю вуліцаю. З поля дыхала ветрам, мяккім, шырокім. Абвяваў вецер твар, весяліў сэрца. Сінеў змрок вечару.
— Каб хутчэй вясна.
— Шмат яшчэ вёснаў будзе.
Глянула з падзякаю яму ў твар. Выклікала ў яго радасную усьмешку. Пашлі шпарчэй.
— Што там у нас цяпер дома робяць?!
— Не адвыкла яшчэ.
— Ні то што... Думаецца.
— Бацька твой вясёлы.
— Так гэта ён, гаваркі гэтакі. Калі бяда якая, дык пасьпявае, пасьмяецца, хоць на сэрцы каты скрабуць.
— Мой бацька ня гэтакі быў. Калі што якое нядобрае, дык, бывала, нудзіць і маўчыць.
Ішлі поплеч, цесна адно пры адным.
— Як у ногу мы ісьці злаўчыліся.
— Трэба-ж. Гэтак будзем ісьці вялікую сваю дарогу. Слаўную дарогу.
