Ён адказваў:
— Добра, мама.
А сам усё думаў пра гэтыя мацерыны словы. Маня запытала раз:
— Чаму ты нейк нявыразна гаворыш маме пра хату?
Адказаў:
— Невядома, як будзе.
— Чаму?
— Можа на вясну будзем перамерваць усё, і зямлю, і пляцы.
— У вас-жа мералі ў гэтым годзе?
— Адзін кавалак... Усё нанава...
— Як ведаеш.
І глядзела з вераю, сілай і каханьнем у вочы яму.
Гэта было сінім адвячоркам. Цямнелі праз вокны дрэвы. Неба адчувалася высокім, прасторным. Пачынаў ісьці з поля вецер. Алесь прыгалубіў Маню, гладзіў па валасох. Хацелася гаварыць ёй пра тое, як разам будуць зжываць гразь і крыўды жыцьця. Як гэтая бацькаўская хата пакіне па сабе чорную памяць. Пачаў гаварыць ён. Доўга гаварыў.
— Ты нейкі як-бы сумны, Алеська?
— Не... так.
— Настрой у цябе гэтакі... Зажурыўся?
— Пройдзе.
— Не заўсёды-ж быць вясёламу вельмі. Я гэта ведаю.
Усьміхнулася ціха, слаўна, як-бы вінавата нейк.
— Будзем жыць, Алеська, добра ўсё будзе.
— Добра.
— Будзь весялейшым.
— Буду.
І павесялеў. Павесялелі абое. Сьмяяліся.
