— Памрэ хіба?
— У комуну пойдзе. Будзе рабіць і жыць. і галава ня будзе балець пра ўсялякія непатрэбныя чалавеку дробязі.
— Ну, а ты-ж чаму ня ідзеш сам?
— Дык от мы з ім разам і пойдзем.
— А я пайду сабе на новае месца куды. Дарма, што ты гаворыш, што нявольны я.
— Я не кажу, што ты нявольны.
— Кагадзе гаварыў.
— Гаварыў, што ня можаш ты сабе ніяк узяць у галаву, як гэта вольнаму адчуваць сябе, не брадзяжыўшы і ня жывучы аднаму, як вецер.
— Можа і не магу, хто яго ведае... Пад вясну пайду куды ў сьвет.
— Усяго табе добрага.
— Гэтак сама і табе. Я волю бачу ў сабе.
— А я ў сабе. Ня мінеш ты мае волі.
— А можа і міну. Цяжка нам уведаць адзін аднаго.
Гэта было падобна да трывогі. І абышло гэта ўсіх у позьнюю раніцу. Больш холадна аднёсься да гэтага белабароды Павал. Ён ішоў па вуліцы з рэзьгінамі за плячыма. Юлік Барановіч паіў каля калодзезя коні. Убачыў Паўла, аддаў яму дзяндобры і, выдзьмухваючы з вусоў жытні пыл, гукнуў:
— Чуў?!
— Што?
— Тамаш памёр.
— Калі?
— Кагадзе што сканаў.
