зьдзьмухнуў тутунь з паперкі, абвеяў мяккасьцю твар. Ужо сінелі далі над паплавамі, узьнімаўся плыў адтуль вецер — шырокі, мяккі. З сініх і далёкіх лясоў ішоў вецер.
І вострая радасьць закалацілася ў Алеся. Радасьць ад таго, што недзе ў Чучанох ёсьць — блізкая — Маня.
І колькі зноў гаварылі. Можа і ня рада была Барановічыха лёсу свае дачкі ад гэтых гаворак. А можа яшчэ больш гордай стала за сваю дачку. Ніхто пра гэта ня ведаў, бо Барановічыха цяпер, як ніколі раней, старалася ня ўмешвацца ні ў якія гаворкі. Яна адно слухала, як даходзілі яны да яе, чула, як пілуюць яны яе матчына сэрца. І яна пытала ў меншага сына:
— Ну, дык што-ж Ганна казала?
— Казала, што можа пад весну, калі Андрэй паедзе здаваць свой дыплём і рыхтавацца далей вучыцца, дык Ганна можа да восені прыедзе дадому. А можа і не. Яна і сама добра ня ведае.
— А як-жа хаця жывуць яны?
— Добра.
— Ці хаця-ж глядзіць ён Ганны?
— Здаецца, добра ўсё. Я-ж у іх там два дні быў, нічога дрэннага не заўважаў у іх... Начорта вы, мама, слухаеце гэтых плётак?
— Я ня слухаю, сынок, але мацерынаму сэрцу ўсё здаецца. Мацерына сэрца баліць.
— Баліць дзе трэба, дзе і ня трэба.
— Ты, сынок, калі сам будзеш некалі мець дзеці, толькі тады пазнаеш... І нашто-бо яму яшчэ больш вучыцца. От-бо маладыя гэтыя, ця-