— Не, ня трэба. Я сам не хачу, ніколі не хацеў. Я можа зараз памру, дык цяпер яшчэ больш трэба, каб у хаце ўсё добра было.
— Але, ня трэба, ні пра гэта, ні пра што гаварыць.
Тамаш зморшчыў твар, востра глянуў паверх каўняра з браваркі. Маўчаў доўга і глядзеў у адно месца. Нудна пахла падмеценым у качэргі сьмецьцем. Дзень ясьнеў, на столі жаўцелі водблескі ад сьнегу.
— Нудна, — сказаў Тамаш.
Алесь панура паглядзеў на яго.
— Нудна. Нядобра. Жыць хачу.
— Ачуняеце.
— Мусіць, не.
— Няўжо вам так кепска?
— Наўрад ці ачуняю. Дыхаць цяжка.
Кінуў на зямлю недакурак. Невядомая раней трывога апанавала Алесем:
— Заўсёды гэтак хвораму здаецца. Гэтак заўсёды. Вядома, што ў хворага ня можа быць добрага настрою.
— Ой, чаму не. Бывала, захварэеш часам, ляжыш, і ўсё ў табе кіпіць, варушыцца. Жыве ўсё. А гэта нуда мяне агарнула.
Сын падышоў да ложка:
— Нічога, тата. Вас забрала моцна, дык вам усё так і здаецца. Самі-ж казалі, што лепш трохі ўжо.
— Яно лепш, але ўсё роўна ратунку, мусіць, няма ўжо мне больш.
— От праз дзён тры іначай загаворыце. У вас нават твар пасьвятлеў за гэтыя дні. Я гэта ўчора яшчэ заўважыў.
— Хто яго ведае.
