Падкруціў вусы, прыгладзіў перад люстэркам валасы. Падцягнуў вышэй халявы.
— Ну, што чуваць, Алесь?
— Нічога.
— Што робіш цяпер?
— Авёс скончыў.
— Чорт яго ведае, гэтая гаспадарка душу дастане.
— Чаму?
— Самая паскудная справа. Робіш і нічога няма.
— Нейк іначай трэба рабіць усё.
— Нанава мераць і рэзаць усё? Ведаю, можа яно і зусім добра тады будзе. Адно што няма нешта ў мяне хэньці да ўсяго гэтага. Бывала, як служыў я, дык адбыў сваё, а тады ляжы ды пасьвіствай.
— А я ня ведаю і дагэтуль, дзе ты служыў?
— У Лунінцы на вакзале. У буфэце. Жылося тады. І піў, і еў, і гуляў. А гэта — апошняя справа. Я куды-небудзь усё роўна выеду. Чорт яго будзе тут сядзець. Чаго ты, Алесь, тут гібееш. Колькі ў цябе тае гаспадаркі, што ты яе пільнуеш гэтак. Куды-небудзь рушыў-бы, няпраўда, знайшоў-бы кавалак лягчэйшага хлеба. Што гэта — корпацца век у гэтым гнаі.
— Каму-ж-небудзь ды трэба корпацца.
— А нашто канешне табе? Або мне? Няхай корпаецца той, хто нічога на сьвеце ня ведае. Іншы ні да чаго няздатны, апроч як у зямлі корпацца. Таму якраз і добра. Гэта хто да чаго здатны.
Закурыў і зноў падкруціў вусы. Тамаш абазваўся:
— Гэта гультайства, разбазыранасьць.
— Ты, бацька, хворы, ляжы. Няма за што мяне ўпікаць. Ня трэба калатні ў хаце.
