— Сонца яшчэ і цяпер грэе трохі.
— У зацішку дзіва што грэе. Яно і зімою грэе.
— Дзе ты бачыў, каб табе зімою сонца грэла.
— Бо і грэе. Ідзі папробуй стаць, дзе ціха. Дык адразу цяплей табе на сонцы стане. Абы каб ветру ня было.
— Я заўтра пайду на могілкі.
— Чаго?
— На рове нарэжу лазы. Тонкая там расьце. Вербалоз, з чырванаватымі дубцамі.
— На што яна табе?
— Буду сяўнік плясьці.
— З саломы?
— Але.
— Ці ты-ж умееш?
— От, важнасьць вялікая... Ведаеш што, Юзік?
— Ну што?
— За каго ты хочаш быць, як некалі вырасьцеш?
— За настаўніка, або за доктара.
— А я за каморніка. За каморніка лепш. Хаця поле мераеш, ды ўсё... Але як гэта ён вылічвае? Паставіць нейкую прыстройку, паглядзіць і ведае...
— А я думаў, што гэта чаго іначай на могілкі пойдзеш.
— Ты сваю маму памятаеш?
— От дзіва.
— А я дык нейк не магу прыпомніць, які твар быў у мае мамы. Не магу ўздумаць. Усё нейк прападае з вачэй. От, як Алесяў бацька памёр, дык у Алеся здымак застаўся. Яны ўдвух з бацькам зьнімаліся былі. Дык ён паглядзіць і ведае. А я, дык ніяк не магу прыпомніць. Нейк ні то што я гэта забыўся, але каб як мае быць успомніць, дык не магу.
