каб ня было ўсім вядома. Якое каму дзела, хто з кім жэніцца ці за каго замуж ідзе. Дык не, усё перагавораць, усё перапытаюць, да ўсяго дакапаюцца. Няма, каб усякі глядзеў свайго, як той казаў. От-бо народ. Хоць ты яму кол на галаве чашы, усё роўна ты яго не перайначыш. Цёмны народ у нас.
Кум згадзіўся:
— Гэта правільна. У нас, тымчасове, народ такі. Дзе што якое пачуюць, дык адразу ўсе разам як загавораць, як паднімуць гаворку. Усіх па костачках разьбяруць, усіх апалошчуць. З нашым народам кашы, тымчасове, ня зварыш.
Барановіч узьеўся:
— Тымчасове, тымчасове! А сам ты які. Колькі ты плётак пусьціў пра маю Ганну? Хто-ж гэта, як ня ты, усё распытваеш, ды ўсьміхаешся ўвесь час хітра, мусіць, думаючы, што гэта толькі каморніцкія жарты. Не, кумок, мая дачка ні то што за каморніка, за каго хочаш можа пайсьці. Я выхаваў яе, як належыць, я вучыў сваю дачку.
Вашыновіч адказаў:
— А-яй, твая дачка! Што-ж там твая дачка. А чые, дык ня дочкі!? За губарнатара можа сваю дачку выткнеш.
— Губарнатары на тым сьвеце.
— То можа за глаўнакамандуючага якога сваю дачку, тымчасове, усадзіш.
— Глядзі сябе і сваіх дачок.
— Я і гляджу, што мне, тымчасове, трэба.
— Дык чаго-ж ты?
— А ты чаго?
— Апрыкрала мне ўся гэта музыка.
— Хто-ж табе вінават?
