часове, паналятаюць ваўчкі кляваць. Можна будзе тады і ўпляніць з пару якую.
Барановіч зацікавіўся:
— Няўжо?
— Дзівак ты. Дык-жа і летась гэтае самае было. Хлопцы лавілі.
— Бачыў ты!?
Кум зьмяніў гаворку:
— Ну, як Ганна, праўда гэта, што зараз разьвітаецца з табою?
— Яшчэ, як мае быць невядома... Гэта, як бог дасьць.
— А я чуў, што каморнік зараз зьявіцца па яе. Ліст, кажуць, нейкі быў ад яго, ці што. Гавораць.
— Эт, пісаў там нешта.
— То мусіць-жа праўда?
— Праўда.
— Ну, дай божа, час добры.
— Дай божа.
— Няхай сабе жывуць здаровенькія. Слаўная дзяўчына Ганна. Гэтакае дзяўчыны адно пашукаць. Гэта дзяўчына!
— А так, яна ўдалая дзяўчына.
— Дый ён чалавек, можна сказаць, залаты.
— Здаецца, ніштаваты.
— І самае важнае, што чыста жыць будуць. Гэта ні то, што ў гаспадарцы, гной разьбіваць, або ў зямлі корпацца. Лягчэйшы хлеб. Смачна, тымчасове, зьесьць і чыста, можна сказаць, сходзіць...
— Ды будуць нейк-жа жыць.
Раптам Барановіч раззлаваўся:
— Я на цябе, браце, нічога не скажу і нічога да цябе ня маю. Але што гэта ў людзей за мода ўмешвацца ў чужыя справы. От кроку ня ступіш,
