залажыў пальцы ў рукавы і пачаў глядзець на іх, павольна ўсьміхаючыся:
— Бач, як жывяцца. Недзе, падлы, схвацілі ў некага з карыта картоплі і дзяўбуць, ліха ім... Хватаюць, аж душацца... Эйш ты!
І радасна расплыўся ўсьмешкаю:
— А тоўсты які, сыты... Жыў-жыў, каб ты здох!
Тупнуу хвораю нагою і гукнуў:
— Фр-р-р!
Вераб'і раптам прапалі па той бок гумен. Нясучы на твары павольную ўсьмешку, Барановіч паклыбаў вуліцаю, разважаючы сам з сабою:
— Каб яно бог даў згарэла было, на зіму бяз шчыгла застаўся.
Спаткаў кума Вашыновіча. Кум запытаў:
— Што ты гаворыш?
— Гавару, што не ўдалося нідзе шчыгла злавіць, няхай-бы сьпяваў. І каноплі ёсьць, еў-бы ды сьпяваў. Летась, дык аж два шчыглы зімавалі ў мяне. Сьпявалі ўсю зіму, аж разьлягаліся. Бывала, чым-небудзь возьмеш ды пашамечаш — сухім зельлем, або торбаю з сухім аўсом, ці жонка пачне пасьцель перасьцілаць, ды сяньніком зашамеча, дык яны калі заціўкаюць, ды калі засьпяваюць, дык здаецца хата раскідаецца. А гэта нейк не злавіў, а цяпер позна ўжо. Што-ж, дзякуй богу, зіма на носе.
— Зіма, — адказаў кум.
— Дзе ты цяпер таго шчыгла зловіш.
— Чаму, захацеўшы, тымчасове, можна.
— Дзе?
— У мяне за гумном лопуху чорт ведае колькі зазімавала. Дык як усмаліць холад, дык яны, тым
