весела распоўзаўся па зямлі. Плакалі стрэхі і моцна пахлі намоклыя няпілованыя дровы.
У дварэ, у разгароджаным агародзе пад грушаю мокла расьцярушаная салома. І нудна было Юрку глядзець на яе. Горка было і крыўдна. Сьлёзы былі ўсе выплаканы, твар быў ад іх чорны, закарэлы, з чырваньню пад вачыма. Нянавісьць да бацькі душыла яго. Бо і гаворка тая з бацькам была ненавіднаю і агіднаю:
— Гавары, гэта ты ў шчаціньні корпаўся?
Юрка маўчаў.
— Гавары, нашто шчаціньне браў?
Чуючы такую жорсткасьць бацькі, ён сказаў:
— Не, гэта ня я.
— А хто-ж гэта тут мог лазіць?
— Я ня ведаю. Можа ніхто.
— А дзе-ж дзелася больш палавіны шчаціньня?
— Не палавіна, а ўсяго трохі...
І раптам, адумаўшыся, паправіўся:
— Гэта вам здалося, шчаціньне цэлае.
— Гавары.
— Яй-богу-ж ня я.
— Прызнавайся, сукін сын.
Бацька паволі ўзяў за вуха і пакруціў.
— Татачка, гэта ня я.
— Брэшаш, ты!
— Каб я так жыў, што не.
— От я табе зараз пакажу. Тады ты пазнаеш, як красьці, а пасьля таіцца.
— Я не таюся, бо я ня браў.
— А от зараз паглядзімо.
Трымаючы яго за вуха, бацька праваю рукою расьперазаў папружку, патрос ёю ў яго перад тварам з крыкам:
— Зараз-жа прызнавайся!
