— Абмуляўся?
— Трохі.
— Гэта і сабака за табою бегаў?
— Не, спаткаў на дарозе... От паабедаю і зайду па цябе. Добра?
— Добра.
— Адно будзь дома.
— Буду.
Удвух увялі яны каня ў хлеу. Конь адразу пачаў церціся губамі і шыяю аб жолаб. Пераступаў з ногі на нагу.
— Еж!
Конь нічога ня браў у рот.
— Чаму ты не ясі?
— Можа ён піць хоча?
— Як ехаў, пробаваў паіць у рэчцы.
— Піў?
— Не, нават і губ не памачыў... Бачыш, які худы. Нейкі хворы ён. Думаеш, не?
— І стары?
— І стары.
— Дык што будзе?
— Нічога... Мусіць, здохне скора.
Быў той дзень утрапёны, нялюдзкі. Цягнуўся той дзень доўга.
Раней на дварэ падмарожвала, нават зусім было ўкавала ўсю гразь і ваду. Нават сьнегам было пацярусіла трохі зьверху. А гэта зноў пусьціла, зноў цёпла стала і мокра. У садох і агародах зелянілася сьцябло пачарнелага на маразох зельля, барвенак на градах і пад дрэвамі ў садох
