— Татачка, ня я гэта.
— Калі прызнаешся, дык менш буду біць.
— Ня я.
Бацька павольна, не сьпяшаючы, так, як абівае аб калодку сноп жыта, адвёў руку і сьвіснуў папругаю па целе. Скрозь палатняныя порткі папруга востра прыстала ніжэй сьпіны.
— А-яй, ай, татачка!
Бацька трымаў за каўнер і не пакідаў хвастаць. Выгінаючыся ва ўсе бакі, каб як вылузацца або ўхіліцца ад рэменя, Юрка енчыў:
— Татачка, ня буду ніколі больш.
Радасным голасам бацька зароў:
— Ага, прызнаўся, сукін сын, як дапякло. От я-ж цябе зараз адвучу, як чапаць тое, што да цябе не належыць. Я цябе навучу, урвіцель паршывы, гадзіна.
Юрка калаціўся, дрыжэў і выгінаўся.
— Дзе шчэць падзеў?
— Прадаў.
— За колькі прадаў?
— За восем капеек.
— Гавары праўду!
— Каб я так жыў, што за восем.
— Дзе грошы?
— Я сабе ваксы купіў.
— Ваксы?! Яшчэ ваксы захацеў?! Няма, каб падзякаваў бацьку за новыя боты, дык яшчэ ваксы?! А смурод-жа ты паршывы!
— Татачка, я больш ніколі ня буду, колькі буду жыць... Ніколі ня буду нават і ваксы купляць.
— Жартуеш, гад.
Мацьвеевы вочы гарэлі раптоўнай азьвярэласьцю, яму хацелася больш усё біць. Трымаючы ўсё за каўнер Юрку, ён раптам закрычаў:
— Дзе гэта ты порткі падраў?! Гавары!
