— Знаёмая.
— З Чучаноў?
— Але.
— Я недзе як-бы бачыў яе.
— Чучаноўскага Зьмітра дачка. Што Аляксандру на палавіну поле рабіў.
— Я гляджу, што знаёмы твар нейкі.
І зноў гаворка больш ня клеілася. Алесь маўчаў і думаў пра спатканую кагадзе Зьмітровую Маню з Чучаноў Хацелася вярнуцца назад і ісьці з ёю.
— Чаму яна босая ходзіць? — раптам сказаў Тамаш, — а чаравікі ў руках нясе.
— Босай лягчэй.
— Не.
— А чаму?
— Каб чаравік у гразь не запэцкаць. А падыйдзе пад мястэчка, сядзе, абуе чаравікі і пафарсіць па мястэчку ў выглянсаваных чаравіках. Бо як-жа іначай. Босай-жа ўжо халодна ў ногі.
Алесь нічога не адказаў, і Тамаш зноў змоўк.
Раптам Алесь ускінуў вочы ўгару, агледзеў усё. Паглядзеў на Тамаша. Той нахаду роўна гойдаў плячыма. І запытаў Алесь:
— Вы, дзядзька, як, пра што вы цяпер думаеце?
— Цяпер ці заўсёды?
— Заўсёды найбольш?
— Што ты, браце, пытаеш, хто-ж яго скажа табе адразу. Жывучы — усякае думаецца. А ў маіх гадох...
— Тамаш раптам ажывіўся.
— ...а ў маіх гадох, дык самому не разабраць, што ва мне робіцца. Бо... — Ён яшчэ больш ажывіўся... бо гады, сказаць, праходзяць... Прайшлі. можна сказаць, гады. Гадоў назад ня вернеш. Скончана! Вядома, што чалавек ня рад гэтаму. Прайдзі
