— Ну але, мусіць, тухне ўжо.
— Чэрці, каб на вас халера! От заўсёды гэтак. Якія з вас пажарнікі!.. Абібокі, таўкачы.
— А ты. Чаго-ж гэта ты не хацеў на бочцы трасьціся? Эйш ты галава!
— А ты што?!
— Глядзі на сябе!..
— Пажарнікі, каб на вас агні.
— Ну але.
— Трасца матары вашай.
Алесь адпачываў ад усяго.
Дні былі хмурныя, мяккія. Па высокім небе плылі абрыўкі хмар, і ўсё было прасторным на зямлі.
Коні паволі ішлі мяккаю дарогаю. Ідучы поплеч з Алесем, Тамаш гаварыў:
— Нават Лявон і гаварыў дома, куды ты, бацька, паедзеш, я сам, кажа, наважу дроў. А я думаю — няхай лепш малоціць... Гэта ні то, што калодкі якія, гальлё магу і я прывязьці... Ну то як з алейняю будзе?
— От, каб як на гэтай гары вазоў не паварочаць.
— Эт...
Тамаш задыміў з вішнёвага папяросьніка. Гаворка ня клеілася. Моўчкі праехалі гору і рэчку...
— Добры дзень, — сказала дзяўчына, сыходзячы з дарогі на бакавую каляіну.
— Дзень добры,—радасна адказаў Алесь і азірнуўся.
Дзяўчына ішла ўжо далей, і вецер, трэплючы яе сіняе плацьце, рабіў постаць яе рухаваю. Хутка яна схавалася за гарою. І Тамаш азірнуўся:
— Што гэта за яна?
