— Чаго ты, Ганна, стаіш адна?
— Так сабе.
Юрка пабег туды, дзе было цясьней і весялей. Ганна адышлася да варот. Узьлягла на нізкі жардзяны плот, глядзела на пустую вуліцу, чорную платамі і голымі дрэвамі. Музыка ўсё бегла шырокімі хвалямі ў сьвет. Магутныя зыкі ўскідаліся, беглі ў абнімку, рассыпаліся нязьлічонасьцю звонкіх кропель вады, у адзін момант зноў гусьціліся ў неабдымную хвалю і беглі, беглі. І здавалася, што ня сутулаваты гэта Скварчэўскі махае там рукою, і ня тыя-ж самыя хлопцы твораць там гэтую вялікасьць.
Сум, журба, захапленьне — вырасталі ў душы дзяўчыны. Цьвілі ружы ў дзяўчыніным сэрцы, чарнелі і вялі іх пялёсткі, і зноў зьмяняліся і ружавелі.
Маладосьць і каханьне поўнілі дзяўчыну. І цяжкасьці чалавечых бур паведамлялі ўжо яе аб нязьведанай глыбіні сьвету. У радасьцях і пакутах пазнавалася гэта.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „от я ужо некалькі дзён клапачуся пра ўсё гэта. Знайшоў ужо кватэру: вясёленькая кватэра. Вокнамі на рэчку. Толькі што над самым домам кожную раніцу ў манастырскай царкве па поўгадзіны ў звон б'юць, паспаць не даюць. І ход асобны з кватэры—замкнуў, ключ у кішэню і пашоў. Так што ты ведай адно—дзён праз пяць чакай мяне. Прызнацца, мне самому ня хочацца ехаць—уся
